vrijdag 24 september 2010

Het gaat gebeuren

Om 2 uur vanmiddag start de stamceltransplantatie. Gisteren was een rustige dag, medisch gezien. Ik heb wel veel bezoek gehad, erg fijn nu dat nog kan. Vanmiddag verandert dat, dan begint de periode waarin ik geisoleerd moet zijn. Na de transplantatie wordt de schuifwand in mijn kamer gesloten en mogen er alleen nog mensen naar binnen met speciale bescherming. En ik mag er alleen met speciale bescherming uit, 2 x een half uur per dag. Van bijwerkingen van de chemo's heb ik nog steeds niet veel last. Een lichte misselijkheid kan ik onderdrukken door regelmatig iets te eten. En ik merk dat mijn energieniveau afneemt.

Vanochtend heb ik eerst bezoek gehad van een klasje co-assistenten. Zij studeren interne geneeskunde en hadden als opdracht te proberen vast te stellen aan welke ziekte ik lijd. Ze moesten dat doen door mij te benaderen als een patient met een onbekende diagnose en vragen te stellen. Ik speelde het spel mee door steeds kleine beetjes informatie te geven, met de geschiedenis van mijn eigen voortraject tot de diagnose in mijn achterhoofd. Het viel duidelijk niet mee voor de aspirant dokters, ze kwamen er niet goed uit. Dat is overigens niet verwonderlijk, mijn eigen huisarts heeft de juiste diagnose zelf ook nooit gesteld. Dat gebeurde pas door specialisten in het ziekenhuis, na een lang voortraject. Kahler is een zeldzame ziekte, en de klachten die je ervaart kunnen ook op veel andere ziektes betrekking hebben. Het was een leuke afleiding om aan de opdracht mee te werken.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten