Operatie geslaagd

Vanochtend tegen acht uur liepen we het LUMC binnen. Mijn telefoon ging: de opnameafdeling aan de lijn, waar ik bleef, ik was al om zeven uur verwacht. Het was gelukkig allemaal geen probleem. Eenmaal binnen werd vaart gemaakt om me voor de operatie voor te bereiden. Controles, vragenlijsten doornemen, bloed afnemen en zo'n leuk operatiejasje aan. Een half uur later werd ik al opgehaald en richting de OK gereden. Daar kom je eerst weer op een voorbereidingszaaltje waar controles worden uitgevoerd, vragenlijsten doorgenomen, infuusnaaldje geplaatst...

Tegen negen uur werd ik naar de operatiekamer gebracht. Ook zo'n kleine operatie vraagt veel voorbereiding en dat wordt allemaal erg zorgvuldig gedaan. Eerst wordt je op de operatietafel gelegd en daarna gaat de anesthesist aan de slag. Het hele operatieteam komt binnen en er wordt nogmaals aan je gevraagd waarom je er eigenlijk bent, daarna wordt het hele operatieplan gezamenlijk doorgenomen. Dan is het eindelijk zover en wordt je in slaap gebracht. Om kwart voor tien was de operatie klaar en werd ik naar de verkoeverkamer gebracht, alwaar ik om 10 uur wakker werd.

De operatie is goed geslaagd en de schroef is verwijderd, het bewijsstuk kregen we mee:

Tijdens de operatie bleek dat de schroef los zat en daardoor eigenlijk geen functie meer had. Hij kon  er dus veilig uit worden gehaald zonder risico dat mijn arm minder stabiel zou kunnen worden. 

Na het bijkomen uit de narcose was ik nog een tijdlang erg duf en slaperig. Wel mocht ik gelijk wat eten en ik lustte wel wat, je moet immers nuchter zijn voor een operatie en ik had sinds gisteravond niets meer gegeten. We moesten nog een hele tijd in het LUMC blijven. Om half drie is er nog een röntgenfoto van mijn schouder gemaakt en daarna wilde de chirurg nog langskomen. En dan weet je al dat het lang kan gaan duren, de verpleegkundige zei dat hij tussen 5 en 6 uur zou langskomen. Om kwart over vijf kwam hij langs en hebben we nog een paar zaken besproken. Dat ging vooral over de verdere genezing, wondbehandeling en vervolgafspraken. Ik mag mijn arm in principe gewoon belasten en moet vooral zorgen dat ik hem soepel hou. Daar zit een natuurlijke grens aan: een beetje belasting is al snel flink pijnlijk. De verwachting is dat deze pijnklachten de komende dagen snel zullen afnemen. 

Om half zes konden we het ziekenhuis eindelijk verlaten. Nu maar hopen dat de pijnklachten inderdaad snel gaan afnemen. En overmorgen opnieuw naar het LUMC, dan voor het bespreken van de mogelijke bestraling van mijn rug en ribben en over de planning van de volgende DLI-behandeling.